Man of Constant Sorrow, Fadinho da Ti Maria Benta, La Tarara, Bella Ciao.
A canción popular tece unha rede que acolle a identidade colectiva. Na voz anónima de quen canta nas festas ou nos enterros, a peneira do tempo vai recollendo aquelas melodías, usadas e modificadas sen descanso, para que unha nova voz as poida recrear unha vez máis.
Alalá de Muxía.
O libro da canción galega podería comezar con esta peza. Ese conxunto de melodías, coplas, retrousos e versos que conforman a tradición colectiva do país ten nesta peza unha bandeira, un símbolo do pulo creativo dun pobo que remexe a peneira unha vez máis para ver que queda enriba e que se esvaece no vacío do tempo.
Antía Muíño. Planetario de Náutica. Aquí tamén se fala.
Maité recibiu da súa familia tres tradicións lingüísticas: mapuche, castelán e galés. Agora, emigrada na Coruña, recibe a galega. No planetario de Náutica, sentada xunto a Juan e Isabella, compañeiros xunto a Quispe dun grupo de músicos de 4° da ESO do Rafael Dieste, emociónase ao ver e escoitar a Antía Muíño iniciar o Alalá de Muxía cun arpexio de armónicos.
Xa está, Aquí tamén se fala xa venceu. Maité xa é, tamén, galega. E como cantora galega, peneirará as cancións baixo unha identidade complexa, plural, internacional.